Mondjila tentlodge en the ashhole

Na een stevig ontbijt dat mag wel weer gezegd worden rijden we naar het tankstation. Hier in Namibië verdiend de tankbediende N$ 1.100,-- per maand met lange werkdagen. Dat komt overeen met €72,--. Dit verklaart ook waarom er zoveel personeel rond loopt bij de farmer en lodges. Nog steeds bezitten de blanken hier bijna alles. De donkere Namibiër heeft niet of minder geleerd (geen gelijke kansen) en ze hebben een grote achterstand. Dat is ook de reden dat ze hier niets kunnen runnen. De tankbediende praat vrijuit. Het zuiden en vooral de kuststreek is rijk. Als je daar een baantje hebt zit je goed volgens hem. Hij is een Damara en is alleen en met zijn salaris kan hij geen gezin onderhouden. Hij verteld dat de Himba's volgende week komen naar Kamanjab, want dan betalen de farmers uit. De mannen dragen dan hun geld af aan de vrouwen die dan naar de steden trekken voor levensmiddelen.  Melk, broodmeel en maïsmeel slaan ze dan in. De armoede is iets waar de gemiddelde toerist niet veel van meekrijgt.

We rijden in de vroegte verder en stopen bij een Himba dorp. Dit dorp is ook op tv geweest. Een blanke farmer zoon speelde als kind vaak met de Himba's en spreekt daarom hun taal vloeiend. Hij is "getrouwd" met een Himba. Deze  vrouw kon geen kinderen krijgen en daarom zijn ze gestart met adopteren van Himba wezen. Om dit dorp te bezoeken wordt een bijdrage gevraagd wat ten goede komt voor de Himba. Dit maakt het wel iets commerciëler maar heeft zijn doel.

We rijden richting een schooltje waar we een warm onthaal krijgen. We mogen het schooltje bekijken en ze hebben net pauze, dat betekend uitdelen van maispap aan de kinderen. Marianne wordt algauw aan hand genomen door een van de kindjes. Ze laat vol trots de school zien. We draaien zo een lesje mee. We laten schoolspullen en spelletjes achter, maar ook snoep .... het zijn natuurlijk kinderen.

We spreken een himba man (gids) die ons het dorp wil laten zien. We zijn zonder tussenkomst van een toeristische organisatie naar het dorp gereden. We zijn de voorop opgestelde toeristen vallen in de wereld beu. Zij pikken immers grote commissies in en maken ons vooral veel wijs dat het alleen via hun geregeld kan worden. (damara dorp is ook zo'n val waar wij niet heen willen, de speciaal toeristisch geklede damara dames stappen aan het eind van de dag in de achterbak van een 4wd. richting huis)

Wat een onthaal en de gids verteld en fungeert als tolk. De Himba's zijn open met communiceren, want we zijn niet met een  toeristenbus gekomen. We mogen alles bekijken en zelfs het heilige vuur doorlopen. Deze open vuurhaard is het vuur tussen de met houten palen afgerasterde verblijf voor de kudde en de Chiefs hut.

We lopen vrij rond en zien kinderen die nog niet naar school gaan of niet willen om de traditionele Himba cultuur te behouden. Maar de regering gaat de leerplicht aanpassen. Volgens de Himba gids zijn er tussen 10 en 20 jaar geen traditionele Himba stammen meer te vinden. Alle tradities en gebruiken worden aan ons uitgelegd om dit te beschrijven zou ons verhaal te groot worden.

We gaan verder en komen al om 10:55 aan bij Mondjila. Een tentlodge is ons verblijf en niet ver van de Anderson gate de zuidelijke ingang van Etosha. Wat is het hier vredig en met een geweldig uitzicht over de natuur. Het is een kakofonie van vogelgeluiden en hommels die in deze bloemen oase leven. We lopen naar een waterhole en ik maak van takken weer een thee voor de olifanten. Deze frisse kruidige zoete mandarijn citroen lucht is lekker. Je kunt het ruiken op vele meters afstand.
De temperatuur is rond de 30 graden en goed verdraagzaam met een frisse bries. (Vannacht zal de temperatuur dalen tot circa 10 graden).
Op Mondijla lopen springbokken vrij rond en zo'n onverwachte ontmoeting is dan ook erg leuk. Het hof van Eden zal er dus zo uitgezien moeten hebben . De bediening is erg vriendelijk en we drinken een bak koffie en rusten uit. Denkend aan morgen wat we in Etosha zullen gaan zien. Maar ja het is levende have dus je weet het nooit .

We gaan samen net voor schemer naar de waterhole om in de wild hut te zitten. Nog maar net zitten we en er komt een groepje van drie koedoes (kudu) aan. We zitten gespannen te kijken. Komen er van die irritante blanke Afrikaner aan. Ze praten keihard en de koekoes gaan er vandoor. Dat is Balen!  Ze zien ons niet en gaan weer terug. Bij de waterhole is het een komen en gaan van de mooiste vogels. En ja komt er weer een groepje koekoes aan. We zitten te wachten op een mooi fotomoment. Tja ... weer een paar blanke hard pratende blanke Afrikaners. De man gaat terug en vindt het niet interessant en loopt zelfs de koedoes voorbij die beschut staan opgesteld. De vrouw echter loopt langs de waterhole en schreeuwt naar de man daar is een huisje. Maar ze ziet ons niet. Ze bukt zicht en laat een beknepen harde scheet van wel 5 seconden lang niet wetende dat we haar aanschouwen. We konden ons lachen niet laten.....she is a ashhole by the waterhole. Om ons verhaal wordt hard gelachen door het gezellige Mondjila personeel.

Op het plateau voor de tentlodge gaan we een sundowner maken. (Ondergaande zon met een drankje en een kleine bite)
Daarna in het donker naar het avondeten eten met een zaklamp. George is onze barman
.... dat beloofd veel goeds.

Groetjes